Γεια σας. Με λένε Αγγελική και θέλω να σας πω κάτι περίεργο που μου συνέβη από τη στιγμή που πήγα στην Ξάνθη για να σπουδάσω.
Μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων και είδα ότι περνάω στην Ξάνθη πήγα με τους γονείς μου και νοίκιασα μια γκαρσονιέρα, σε δρόμο κάθετο στην 40 Εκκλησιών, αρκετά προς τα πάνω.
Τα βράδια όταν επιστρέφω στο σπίτι από τα καφέ και τα μπαράκια παίρνω την 40 Εκκλησιών και την ανεβαίνω με τα πόδια. Οι αποστάσεις είναι πολύ μικρές εδώ.
Ένα από τα πρώτα βράδια που ανέβαινα, μπροστά μου παρατήρησα μια άλλη κοπέλα, με κοντό σορτσάκι και άσπρη μπλούζα. Την θυμάμαι γιατί τα πόδια της φαινόταν βρόμικα, από λάσπες, από αίμα, δεν μπορούσα να καταλάβω από την απόσταση που είχαμε. Η κοπέλα έστριψε σε ένα σημείο αριστερά. Όταν έφτασα κι εγώ εκεί, κοίταξα αριστερά αλλά είχε χαθεί από το οπτικό πεδίο. Θα μπήκε στο σπίτι της σκέφτηκα.
Την επόμενη φορά που έτυχε πάλι να γυρνάω αργά στο σπίτι, την είδα πάλι μπροστά μου! Το ίδιο παντελόνι, το ίδιο μπλουζάκι και το ίδιο βρόμικα πόδια. Αύξησα λίγο το ρυθμό που περπατούσα για να την φτάσω. Πλησίασα αρκετά μπορώ να πω, αλλά αυτή πρόλαβε και έστριψε και πάλι αριστερά. Μετά από κάτι δευτερόλεπτα έφτασα κι εγώ στο σημείο που έστριψε αλλά και πάλι δεν την είδα.
Το άλλο βράδυ, πάλι το ξενύχτησα με τη παρέα, και πάλι πήρα κατά τις 0430 το πρωί την ανηφόρα για το σπίτι. Φυσούσε λίγο. Αυτή τη φορά η κοπέλα, φορώντας τα ίδια ρούχα και έχοντας πάλι λερωμένα τα πόδια της, καθόταν στο σημείο που έστριβε αριστερά ακουμπισμένη στο τοίχο μιας πολυκατοικίας. Σαν να με περίμενε. Κοντοστάθηκα λίγο. Τότε αυτή σήκωσε το χέρι της και έδειξε προς το μέρος μου. Παραξενεύτηκα. Κοίταξα πίσω μου μήπως έδειχνε κανέναν άλλο και γίνω ρεζίλι αλλά δεν υπήρχε κανείς. Η κοπέλα έστριψε αριστερά και δεν την ξαναείδα.
Ένα μήνα περίπου μετά για άλλη μια φορά πήρα ξημερώματα το δρόμο της επιστροφής. Εκεί που ανέβαινα μέσα στην ερημιά το δρόμο άκουσα βήματα από πίσω μου. Γύρισα το κεφάλι μου, χωρίς να κόψω το ρυθμό που ανέβαινα, και είδα έναν τύπο να έρχεται από πίσω μου, περπατώντας πιο γρήγορα από μένα. Φορούσε κουκούλα και μπουφάν αν και ο καιρός ήταν πολύ καλός. Άρχισα να περπατάω πιο γρήγορα. Μια ανησυχία με είχε πιάσει. Ένιωθα πως κάτι δε πήγαινε καλά.
Ο άντρας με πλησίαζε όλο και πιο πολύ και εγώ άρχισα να τρέχω. Το ίδιο και ο άντρας που ερχόταν από πίσω μου. Έτρεχε πιο γρήγορα από μένα! Με πλησίασε, άρχισα να νιώθω την ανάσα του από πίσω μου! Ξαφνικά ένιωσα το χέρι του να αρπάζει το δικό μου από το μπράτσο και να με τραβάει προς το μέρος του. Πήγα να φωνάξω και μου έβαλε το άλλο χέρι του στο στόμα μου.
Τότε ένας δυνατός αέρας μας χτύπησε, όπως χτυπάει ένα αυτοκίνητο το πεζό, και μας έριξε κάτω. Έπεσα με το πρόσωπο στο πεζοδρόμιο και χτύπησα το κεφάλι μου. Ένιωθα ζαλισμένη. Τα χέρια του άντρα με είχαν αφήσει. Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά τα έβλεπα όλα θολά.
Είδα το σώμα του άντρα ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο. Σερνόταν σαν κάτι να τον τραβούσε. Δεν μπορούσα να διακρίνω καλά. Άκουγα τη φωνή του καθώς τραβούσαν το κορμί του μακριά από μένα. Έβγαζε κραυγές τρόμου!
Κατάφερα και σηκώθηκα. Ακόμη όμως ήμουν ζαλισμένη και η όρασή μου εξακολουθούσε να είναι θολή. Είδα τον άντρα να χτυπιέται στο πεζοδρόμιο προσπαθώντας να ξεφύγει από κάτι που δεν μπορούσα να το καθορίσω. Δεν έβλεπα καλά, δεν μπορούσα να το ξεχωρίσω.
Σωριάστηκα και πάλι στο πεζοδρόμιο. Έβαλα τα κλάματα. Τα μάτια μου μέσα στα δάκρυα μπόρεσαν να διακρίνουν θολά τα λερωμένα πόδια του κοριτσιού που έβλεπα τις προηγούμενες μέρες... Το ίδιο σορτσάκι, η ίδια μπλούζα. Με πλησίασε. Τι ήταν τελικά η βρωμιά στα πόδια; Είναι δυνατόν να είναι αίμα; Άρχισε να απομακρύνεται. Σκούπισα τα δάκρυά μου και σηκώθηκα. Δεν την είδα πουθενά.
Άκουσα την σειρήνα της αστυνομίας. Μια γυναίκα τους είχε καλέσει γιατί είχε δει ένα κορίτσι να κινδυνεύει από ένα κλέφτη. Κοίταξα καλύτερα το μέρος. Ήταν η στροφή που έστριβε αριστερά το κορίτσι με τα λερωμένα ποδιά.
Η αστυνομία συνέλαβε το κλέφτη...
( http://ourhorrorstories.blogspot.gr )
0 Σχόλια