Θέλω να σας στείλω τα e mails που μου έστειλε ένας φίλος μου. Τoν λένε Πέτρο, είναι 20 χρονών, με προβλήματα στην οικογένειά του και μπλεγμένος με άσχημες παρέες.
Στις 23 Ιανουαρίου του 2011 χάσαμε ξαφνικά τα ίχνη του. Οι γονείς του φοβόταν ότι κάτι κακό του συνέβηκε λόγω της παρέας που είχε μπλέξει. Η αστυνομία πίστευε ότι λόγο των προβλημάτων που είχε με την οικογένειά του απλά το έσκασε από το σπίτι. Την οικογένειά του την φιλοξένησε και γνωστή τηλεοπτική εκπομπή που ψάχνει για εξαφανισμένα άτομα αλλά τελικά δε βρήκαν τίποτα.
Πριν σας δείξω τα e mail που έλαβα από το λογαριασμό του φίλου μου, να σας πω ότι ήμουν το τελευταίο άτομο που μίλησε μαζί του πριν εξαφανιστεί. Κατέβαινε στο μετρό Αιγάλεω για να πάει στη Δουκίσσης Πλακεντίας, στην κοπέλα του. Μία ώρα αργότερα μου τηλεφώνησε η κοπέλα του και με ρώτησε αν ήξερα που είναι ο Πέτρος. Δεν είχε φτάσει ποτέ σε αυτήν. Αρχίσαμε να τηλεφωνούμε στον Πέτρο αλλά το τηλέφωνό του ήταν κλειστό. Κάλεσα και ένα δύο άτομα από την άλλη παρέα που είχε αλλά ισχυρίστηκαν ότι δεν ήξεραν που ήταν. Μετά από λίγες ώρες μπλέχτηκαν στην ιστορία και οι γονείς του και στη συνέχεια η αστυνομία.
"Δεν ξέρω αν θα το λάβατε αυτό το μήνυμα... Το τηλέφωνό μου είναι εκτός δικτύου συνέχεια...Σπάνια μόνο, για λίγο, συνδέεται σε κάποιο είδος δεδομένων... Αυτό το μήνυμα είναι η μόνη μου ελπίδα να σωθώ από την κόλαση...
Δε ξέρω πως έφτασα εδώ... Θυμάμαι πως ήμουν στο μετρό, κουρασμένος... αποκοιμήθηκα για λίγο.. ξύπνησα στην εθνικής άμυνας... κατέβηκαν όλοι από το βαγόνι μου εκτός από έναν άντρα ντυμένο στα μαύρα που με κοιτούσε επίμονα. Δεν έδωσα σημασία. Έκλεισα τα μάτια και πρέπει να ξανακοιμήθηκα.
Όταν άνοιξα και πάλι τα μάτια μου ο συρμός ήταν σταματημένος και τα φώτα στο βαγόνι τρεμόπαιζαν. Δεν υπήρχε κανείς άλλος. Οι πόρτες του βαγονιού ανοιγόκλειναν αργά. Βγήκα από το βαγόνι και προσπάθησα να καταλάβω σε πιο σταθμό ήμουν. Δε μου θύμιζε σταθμό. Όλοι οι τοίχοι, τα κάγκελα, τα παγκάκια, οι κυλιόμενες σκάλες ήταν σκουριασμένες. Τα αγγίζω και γεμίζουν τα χέρια μου σκουριά, η μυρωδιά της έχει γεμίσει τα πνευμόνια μου.
Οι διάδρομοι εδώ πέρα είναι ένας απέραντος λαβύρινθος. Δεν υπάρχει πουθενά σκάλα που να οδηγεί προς τα πάνω. Όλες οδηγούν πιο βαθιά μέσα στη γη. Δεν υπάρχει φωτισμός. Πουθενά. Χρησιμοποιώ τον αναπτήρα μου για να βλέπω που πηγαίνω. Ο ήχος που ακούω από το βάθος της γης τρομακτικός, δε μοιάζει με κανένα που είχα ακούσει μέχρι τώρα. Σας παρακαλώ ελάτε να με πάρετε."
Την επόμενη μέρα έλαβα και δεύτερο e mail από τον Πέτρο:
"Πεινάω... Δεν έχει τίποτα φαγώσιμο εδώ. Ούτε νερό...γλύφω την υγρασία από τους τοίχους..η σκουριά έχει ποτίσει τα σωθικά μου. Αισθάνομαι τους τοίχους να κινούνται... σα να είναι ζωντανοί... σα να με κοιτάνε...Μέσα στο σκοτάδι άρχισα να βλέπω σκιές... ποιο μαύρες κι από το ίδιο το σκοτάδι... Με ακολουθούν... Μυρίζουν τον φόβο μου... Δεν έχω δύναμη να κινηθώ...Τους ακούω... σέρνονται πάνω στους τοίχους, κινούνται μέσα στο σκοτάδι... η φλόγα του αναπτήρα μου τα κρατάει μακριά...ελάτε να με πάρετε...αν κάποιος πάρει το μήνυμα αυτό ελάτε, ελάτε να με πάρετε"
Το τρίτο μήνυμα ήταν το ίδιο περίεργο με τα προηγούμενα:
"Οι κραυγές ακούγονται όλο και πιο έντονα. Άνθρωποι που τους βασανίζουν... ανθρώπινες φωνές από τα έγκατα της γης... προσπάθησα να κατέβω μια από τις σκάλες... στο βάθος, μέσα στο σκοτάδι είδα πάλι τις σκιές... πιο πολλές αυτή τη φορά... με πλησιάζουν όλο και πιο πολύ... ο αναπτήρας μου δεν θα αντέξει για πολύ ακόμη... βοηθήστε με..."
Το τελευταίο που έλαβα ήταν και το πιο ανησυχητικό:
"Δε μπόρεσα... δε μπόρεσα... δεν άντεξε παραπάνω... με άρπαξε από το πόδι... Θεέ μου με άρπαξε από το πόδι... Αδύνατο σαν ακρίδα, άχρωμο με νύχια τεράστια... ευτυχώς ξανάναψε ο αναπτήρας και απομακρύνθηκε. Κουτσαίνοντας κρύφτηκα πάλι μέσα στο συρμό. Τα φώτα αναβοσβήνουν ακόμη... δε ξέρω πόσο θα αντέξουν... κρύφτηκα στη γωνία του τελευταίου βαγονιού. Εκεί θα με βρείτε... εκεί... κάντε γρήγορα... Αίματα... έχω αίματα παντού... δε σταματάει να τρέχει το αίμα από που με άρπαξε... φέρτε γιατρούς... τα φώτα μένουν όλο και πιο πολύ ώρα σβηστά... τα ακούω με πλησιάζουν... βλέπω τις σκιές... όλο και περισσότερες... περικυκλώνουν το βαγόνι... όσο τα φώτα είναι σβηστά βάζουν τα χέρια τους μέσα... προσπαθούν να μπουν μέσα... τα φώτα αναβοσβήνουν ακόμη... έσβησαν... Θεέ μου τα βλέπω... Ω Θεέ μου τι είναι αυτά... έρχονται... κάντε γρήγορα..."
Ακόμη τον ψάχνουμε...
(ourhorrrostories)
0 Σχόλια