Το περιστατικό αυτό συνέβη την Κυριακή του δημοψηφίσματος.
Το σπίτι μου είναι σε μια κατηφόρα και δίπλα μας ακριβώς βρίσκεται μια εκκλησία. Εκείνο το απόγευμα γινόταν μία βάφτιση. Μόλις γυρίσαμε από την κάλπη είδα αυτοκίνητα απ’ έξω. Είχαν κέτερινγκ. Είδα την αδερφή μου μέσα να ετοιμάζει τον μπουφέ - δουλεύει στην εταιρεία κέτερινγκ που είχε αναλάβει τη βάφτιση- και πήγα να την βοηθήσω.
Όταν έφτανε η ώρα 7 (που ήταν και η βάφτιση), πήγα στο σπίτι. Κατά τις 11 παίρνει τον μπαμπά και του λέει ότι ήθελαν ρεύμα, γιατί τελείωσε η δεξίωση και έφυγε ο παππάς. Μου ρίχνουν καλώδιο και το βάζω στην πρίζα. Ανεβαίνω στην εκκλησία να βοηθήσω. Ήταν άλλα δυο γκαρσόνια μαζί της που μάζευαν τα πράγματα.
Και τώρα αρχίζουν τα περίεργα. Χαμηλός φωτισμός… Μαζεύαμε όλοι για να τελειώσουν γρήγορα… κόντευε μάλλον 12. Δεν είχα κινητό μαζί. Ακούω από μακριά να με φωνάζουν. Νόμιζα ότι ήταν ο μπαμπάς από το σπίτι. Δεν απάντησα. Ρωτάω τα παιδιά αν με φώναξε κανείς. Όχι μου λένε. Λέω, δεν ακούσατε τίποτα; Όχι. Το παραβλέπω. Μπορεί να ήταν και η ιδέα μου.
Τελειώσαμε κατά τη μια.
Φτάσαμε στο σπίτι με την αδερφή μου. Ξαπλώσαμε. Έβαλα ταινία και στο διπλανό κρεβάτι αποκοιμήθηκε η αδερφή μου. Πήγε 4 το πρωί. Είχε λιγάκι ζέστη και δεν με έπαιρνε ο ύπνος. Ακούω βήματα έξω στη σκάλα τη σιδερένια, έξω από το παράθυρο μου. Ήταν πολλά και γρήγορα τα βήματα. Από κάτι που ζύγιζε μέχρι και 30-40 κιλά. Ήταν βαριά βήματα δηλαδή.
Σκέφτηκα ότι θα ήταν κανένα σκυλί. Με παίρνει ο ύπνος. Κατά της 5 παρά ξυπνάω με ένα περίεργο αίσθημα φόβου. Σα να μην μπορούσα να κουνηθώ. Κάτι δε μου πήγαινε καλά! Ένιωθα ότι ήταν κάποιος έξω από το παράθυρο. Και δεν μπορούσα να αντιδράσω. Μούδιασα ολόκληρη από τον φόβο μου μέσα στον ύπνο μου. Σκέφτηκα ότι είχα αφήσει το παράθυρο ανοιχτό. Σηκώθηκα και το έκλεισα. Σκέφτηκα ότι δεν φορούσα το κομποσκοίνι μου. Το είχα αφήσει στον πάνω όροφο… Ξανακοιμήθηκα.
Το πρωί μου λέει η μαμά: «Κάποιος χτυπούσε την πόρτα της γιαγιάς χθες το βράδυ». Ωχ… τι γίνεται εδώ πέρα, σκέφτηκα. Έκανα τις δουλειές μου, και βρήκα τη γιαγιά το απόγευμα να κάθεται στη βεράντα. Τη ρώτησα τι ώρα έγινε. Μου είπε 5 παρά, πριν χαράξει. Την ρώτησα αν άκουσε το θόρυβο στη σκάλα. Όχι μόνο την πόρτα, μου απάντησε. Τρία διπλά χτυπήματα είπε. Άναψε τα φώτα, και τράβηξε λίγο πάνω το παντζούρι, κοίταξε έξω, κανείς. Ρώτησε ποιος είναι, και φυσικά κανείς δεν απάντησε.
Η γιαγιά μένει σε μια μικρή γκαρσονιέρα δίπλα ακριβώς στο σπίτι. Και μοιραζόμαστε την ίδια βεράντα. Η σκάλα είναι δίπλα στο σπιτάκι της. Και μπροστά σχεδόν από το δικό μου παράθυρο. Αυτή θα άκουγε την σκάλα κι εγώ σίγουρα την πόρτα… Αλλά αυτό δε συνέβη.
Επίσης το ίδιο σκηνικό έχει επαναληφθεί. Δηλαδή να της χτυπάει κάποιος την πόρτα τα μεσάνυχτα. Μόνο μία φορά είδε έναν να περπατάει προς τον δρόμο με σηκωμένο τον γιακά. Ήρεμος. Ήταν όλα μαύρα όμως. Δεν είδε τίποτα άλλο. Παρά μόνο ότι ήταν ψηλός άνδρας.
Και μία ακόμη αναφορά για την εκκλησία μας: Ένας θείος μου πριν πεθάνει, είχε δει αργά το βράδυ να βγαίνει από την εκκλησία ένας γαμπρός και μία νύφη. Σα να ήταν σε γάμο…
Επίσης σε άλλη μια αναφορά του, είχε δει μικρά φωτάκια να αιωρούνται κυκλικά στο ιερό της εκκλησίας. Πέθανε Μάιο του 1991… Έμενε λίγο πιο κάτω από μας
Our Horror Stories
0 Σχόλια