Ο Μόρος του θανάτου

 




Στην ελληνική λαογραφία εμφανίζεται στην Κέρκυρα και σε πολλές ακόμη περιοχές ο θρύλος του μόρου. Ενός τρομερού πλάσματος που τρομοκρατούσε τους περαστικούς τις νύχτες στα χωράφια ή τα μονοπάτια των παλιών χωριών. Ο μόρος άλλες φορές απεικονίζεται ως ένα πλάσμα μούμια καλυμμένο με επιδέσμους και σκοτεινά μάτια, και άλλες φορές σαν ψιλόλιγνη σκιά που παραπέμπει στους σκιανθρώπους και την μόρα. Η σκοτεινή αυτή μορφή εμφανιζόταν παλαιότερα στα χωριά, τις εποχές που δεν υπήρχε ρεύμα σε ένα μεγάλο κομμάτι της χώρας, τότε που οι τρομακτικοι θρυλοι και οι παραδόσεις ήταν πάρα πολλές σχετικά με αντίστοιχα πλάσματα. Στην ελληνική μυθολογία, ο Μόρος ήταν η θεότητα-προσωποποίηση της επικείμενης μοίρας, που οδηγεί τους θνητούς στο θανάσιμο πεπρωμένο τους.

Ο Μόρος ήταν γιος της Νυκτός, της αρχέγονης θεάς της νύχτας. Ο Μόρος ήταν επομένως αδελφός των Μοιρών, οι οποίες έλεγχαν το πεπρωμένο. Αδέλφια του Μόρου ήταν επίσης ο Θάνατος και οι Κήρες, που αντιπροσώπευαν τη φυσική πλευρά του θανάτου (οι Κήρες ήταν φορείς του βίαιου θανάτου και της θανατηφόρου αρρώστιας, ενώ ο Θάνατος προσωποποιούσε τον ήρεμο θάνατο).

Ο Υγίνος γράφει ότι πατέρας του Μόρου ήταν ο Έρεβος, αλλά στη Θεογονία του Ησιόδου αφήνεται να εννοηθεί ότι η Νυξ γέννησε τον Μόρο, όπως και τα άλλα αδέλφια του, από μόνη της.

0 Comments